In het werk van Guda Koster staan felgekleurde, zelfgemaakte textiele sculpturen centraal. Ze fotografeert zichzelf en anderen op anonieme wijze in deze sculpturen, waardoor de sculpturen verworden tot kostuums, of soms eerder tot landschap. De werken zijn humoristisch en vrolijk van aard, maar hebben tegelijkertijd iets ongemakkelijks. Speciaal voor Amuse gaf Guda een interview waarin ze ons meer vertelt over zichzelf en meeneemt in de manier waarop haar werken tot stand komen.

Kun je jezelf kort voorstellen?

“Mijn naam is Guda Koster en ik heb tot mijn 24ste in Bergen gewoond, het kunstenaarsdorp. Bij ons thuis was er echter geen kunst, eerder kitsch.”

“Als zesjarige wilde ik juffrouw worden, en dat ben ik ook geworden. Maar na een aantal jaren les te hebben gegeven aan een basisschool, ben ik de lerarenopleiding in Amsterdam gaan volgen met de vakken handvaardigheid en textiele werkvormen. Dat was in die periode een fantastische opleiding, ik had zelfs een eigen atelier! Na die opleiding wist ik het zeker: ik wil geen docent maar kunstenaar worden. Toch geef ik nu ook alweer 20 jaar met veel plezier les aan de Nieuwe Akademie Utrecht, een deeltijd kunstacademie op zaterdag.”

Wat maak je en waarom?

“Ik maak sculpturen, foto’s en performances, waarbij textiel altijd een belangrijke rol speelt. Textiel is een menselijk materiaal, kwetsbaar maar toch heel sterk. In mijn foto’s fungeer ik zelf als drager van textiele vormen, waarbij lichaam en materie versmelten. Het lichaam verdwijnt in abstracte constructies, waarbij soms niet meer te zien is dan een arm of een been. Ze zijn uitgevoerd in felle kleuren, die soms opgaan in de achtergrond of daar soms juist mee contrasteren. Het zijn vaak oncomfortabele poses die een licht humoristische ondertoon hebben.”

“Door het weglaten van essentiële lichaamsdelen kunnen de werken je ook in verwarring brengen. Fysieke gebreken worden gesuggereerd en sociaal ongemak wordt toegedekt. Iedereen kent wel het gevoel te willen verdwijnen, onzichtbaar te willen zijn. De foto’s worden allemaal met de zelfontspanner gemaakt; vaak maak ik wel 100 foto’s voordat ik de juiste houding en compositie heb gevonden. Belangrijk zijn ook de titels, de werken kunnen pas de openbaarheid in als ze een ‘naam’ hebben.”

“Door het weglaten van essentiële delen kunnen mijn werken je in verwarring brengen”

“Nadat ik begonnen was mijzelf te fotograferen in mijn ‘sculpturen’, was het een logische en spannende stap om vervolgens ook performances te gaan maken. Met kunstenaar Frans van Tartwijk werk ik samen aan deze ‘levende’ sculpturen’. In de afgelopen jaren hebben de levende sculpturen de habitat van galeries en kunstruimtes verlaten en een plek op straat gezocht. De performances zijn geen aangekondigde gebeurtenissen en het publiek zijn de voorbijgangers die toevallig ter plekke zijn. Vaak gebeurt er langere tijd niks en blijven de figuren als bevroren staan, maar dan is er plotseling toch een handeling, geluid, wordt er zelfs gezongen of worden er een paar eenvoudige danspassen gemaakt. Deze kunstwerken bestaan niet eeuwig, hooguit een uur. De verbazing en verwarring over wat het toevallige publiek eigenlijk waarneemt is belangrijk. Is het een mens of een sculptuur, kunst of iets anders?”

“De verbazing en verwarring over wat het toevallige publiek waarneemt is belangrijk“

Waar vind je inspiratie?

“Stoffen die ik tegenkom op de markt kunnen mij inspireren tot een werk, maar ook grappige situaties die ik toevallig op straat tegenkom, bezoekjes aan tentoonstellingen of het bekijken van boeken over beeldende kunst, mode, theater en fotografie. Ook via het werk van medekunstenaars, Pinterest en het spelen met materialen in mijn atelier kan ik geïnspireerd raken.”

Wat kun je vertellen over jouw amuses?

“Een van de werken die op de website van Amuse staat is het werk Rumours & Gossip. Aanleiding voor dit werk was mijn ergernis over Trump die maar van alles riep, waarbij het niet uitmaakte of de informatie juist of onjuist was. De ergernis van het roeptoeteren. Bij het werk In the arms of Morpheus ligt een vrouwelijke figuur op de grond, gekleed in oranje en blauw, haar bovenlichaam verdwijnt in een cirkel. Slaapt deze vrouw of ligt ze heerlijk te dromen? Morpheus is de god van de slaap, de dromen, maar de liggende vrouw is ook een klassiek thema in de beeldende kunst. Maar ‘mijn’ vrouw blijft anoniem.”

“Het fijne van fotografie is dat je werk in editie kunt maken en ook verschillende formaten kunt aanbieden. Voor Amuse is het daardoor mogelijk om mijn werken aan te bieden in het fijne formaat van 30 x 20 cm.”

 “Stoffen die ik tegenkom op de markt kunnen mij inspireren tot een werk, maar ook grappige situaties die ik toevallig tegenkom op straat”