Ingrid Simons (1976) is geïntrigeerd door de intensiteit van de natuur. Ze werkt veelal langdurig op locatie in Nederland, Portugal, Duitsland of Noorwegen aan nieuw werk, waar ze zich laat inspireren door het lokale landschap. Deze werkperiodes zijn essentieel in haar beroepspraktijk. Zo is ze net terug uit Zuid-Portugal waar ze haar werk toonde in de museale solo-presentatie “Ressonância da Terra” in Alentejo. In vijf vragen vertelt Ingrid Simons ons meer over haar leven, haar kunstenaarschap en haar amuses.

Hoe omschrijf je jouw kunstpraktijk?

‘Ik ben geïnteresseerd in het deconstrueren van het landschap en het reconstrueren van de nieuwe, rauwe en fysieke werkelijkheid van mijn persoonlijke ervaring. Dit proces is mijn bijdrage aan het historische verhaal van het landschapschilderen. Het is voor mij belangrijk om dit verhaal te blijven continueren, omdat ik geloof in het potentieel onze menselijke natuur te begrijpen door middel van onderzoek van de relatie met onze omgeving.

“Ik ben geïnteresseerd in het deconstrueren van het landschap en het reconstrueren van de rauwe en fysieke werkelijkheid van mijn persoonlijke ervaring”

De “landschappen” die ontstaan refereren niet aan de bestaande natuur, noch aan foto’s of afbeeldingen, ze zijn geen verwijzingen naar het letterlijke landschap; zij zelf ZIJN expressieve ruimtes die alleen bestaan door de fysieke daad van het schilderen.Ik maak olieverfschilderijen op linnen, die zowel pasteus als mager geschilderd zijn. Het zijn dynamische, expressieve en geabstraheerde landschappen, die soms een dubbele horizon bevatten.’

Wat wil je vertellen met je kunst?

‘Ik wil de connectie tussen mens en natuur belichten en de beschouwer verleiden het doek in te gaan. Mijn fysieke ervaring in het landschap van de sublimiteit van de natuur wil ik overdragen op de beschouwer, alsof die zich in dat (irreële) landschap bevindt. Oproepen tot het opnieuw verbinden met de puurheid en de kracht van de natuur: met de oneindige natuur, de specifieke locatie, het karakteristieke lokale licht en haar geschiedenis, die voelbaar is in de nietigheid van de mens in vergelijking met haar.’

“Mijn fysieke ervaring in het landschap van de natuur wil ik overdragen op de beschouwer, alsof die zich in dat (irreële) landschap bevindt”

Wat inspireert jou?

‘De kracht van de natuur intrigeert me. De pracht van een zonsopkomst- of ondergang en de intensiteit van het licht, bijvoorbeeld tijdens het blauwe uur of tijdens onweer. Ik voel me aangetrokken tot rauwe, extreme natuurlandschappen, zoals je die nog vindt in Zuid-Portugal en Noorwegen, waar de schaal van het landschap ongrijpbaar lijkt en waar gedeeltes onherbergzaam, verwilderd en zonder menselijk ingrijpen bestaan. Maar ook stedelijke landschappen spreken me aan, zoals de verlatenheid van de leegstaande en immense industriële gebouwen in Berlijn.’

Wat maakt iemand tot een goede kunstenaar?

‘Een werk is goed als het puur is en als het vanuit passie en fascinatie wordt gemaakt. Het is ook van belang dat de kunstenaar zichzelf continue blijft uitdagen.’

“Ik voel me aangetrokken tot rauwe, extreme natuurlandschappen, waar de schaal van het landschap ongrijpbaar lijkt en waar gedeeltes onherbergzaam, verwilderd en zonder menselijk ingrijpen bestaan”

Kun je iets vertellen over jouw Amuse?

‘Juist in deze tijden is de natuur een toevluchtsoord en heeft het een troostende schoonheid. De serie Avondlucht die ik voor Amuse maakte, reflecteert op de mooie, sublieme en intense (kleur)momenten van de zonsondergang. Ik verbind me met de puurheid en kracht van de natuur en dit wil ik overdragen met mijn werk. Mijn fascinatie voor deze momenten in de natuur wil ik in mijn interpretaties vastleggen en via mijn schilderijen toegankelijk maken. Een Waddenmaan waarvoor je in je eigen huis langdurig kunt wegdromen en genieten.’