Iris Le Rütte
Iris Le Rütte (1960) volgde onder andere de Rijksakademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam. Zij geniet bekendheid vanwege haar sculpturen voor de openbare ruimte, zoals de spraakmakende beeldengroep ‘Fata Morgana’ aan de Amsterdamse Wibautstraat en haar beelden voor culturele prijzen, zoals de IJ-Prijs (van PwC en de gemeente Amsterdam) en de Heldringprijs (van NRC handelsblad).
Zij werd met haar reeks van 78 beelden op het dak van het ziekenhuis OLVG in Amsterdam genomineerd voor de Elisabeth van Thüringenprijs. Op dit moment werkt zij onder meer aan een sculptuur ter ere van meervoudig Olympisch schaatskampioen Ireen Wüst.
Ze had tentoonstellingen in verschillende musea, zoals Singer Laren (solo, 2003) en Beelden aan Zee te Scheveningen (solo 2007 en 2015-2016) en in Museum Kranenburgh in Bergen (NH – 2020). Haar werk bevindt zich in verschillende bedrijfscollecties, waaronder Akzo Nobel Art Foundation te Amsterdam, VSBfonds in Utrecht, Ahold in Zaandam en MeesPierson in Londen.
Le Rüttes werk is poëtisch en gelaagd, en behoort tot de ‘Nieuwe figuratieven’ in de Nederlandse beeldhouwkunst, zoals Jan Teeuwisse – directeur van museum Beelden aan Zee – over haar werk schreef. Museum Beelden aan Zee verwierf haar beeld ‘Daphne’ dat een prominente en permanente plek op het terras kreeg.
In haar werk versmelten mens en natuur, waarbij de metamorfosen van Ovidius een inspratiebron zijn. Haar werk is vaak ambigu, en kenmerkt zich door een zoektocht naar evenwicht. Het ‘amor fati’ lijkt van toepassing – ‘accepteer je lot’, en vooral: verstar niet – pas dan zou een vorm van geluk te vinden zijn.
Iris Le Rütte is ook dichter. In 2015 verscheen haar debuutbundel «Ik dicht je bij me», waarbij eigen poëzie en tekeningen samensmelten. In korte tijd verscheen daarvan de zesde druk. Haar tekeningen werden gepubliceerd in kranten, tijdschriften en boeken, zoals NRC Handelsblad en ‘De mooiste gedichten’ van Leo Vroman. Dit boek behoorde tot de selectie van ‘Het best verzorgde boek’, tentoongesteld in het Stedelijk Museum te Amsterdam.
Over haar hazen en het hier getoonde werk: hazen zijn nachtdieren en ze staan in de kunst voor het onderbewuste. Ze leven als de mensen slapen. De lange oren lijken een soort ‘antennes’. Ze vangen daarmee op wat wij niet weten, en hebben iets mysterieus. Deze hazen dagen ons uit, met een kwinkslag, om een moment van rust te vinden. Ook hier komt het ‘amor fati’ weer om de hoek kijken – probeer je over te geven aan dat wat je overkomt, en te ‘onthaasten’.
