Karel Dicker

Ik focus me momenteel op het schilderen van stillevens.

Even de tijd opschorten, een ochtendkleur of een avondgeur onthouden en die op het hout plaatsen waarop ik schilder. Met dingen die gaan over de basisbehoeften van de mens tot culturele gewoontes, een vers glas water met wat sappige paarse druiven of de restjes van een oud drankje en as die uitsterft in een asbak.

Ik denk graag dat mijn schilderijen een moment vastleggen dat nog steeds gaande is. Voorbij de randen van het schilderij, buiten de lijst, leven de mensen die uit die glazen drinken en rook uit die sigaretten zuigen. Het schilderij is als een vergrootglas ingezoomd op een bijzonder deel van een alledaagse situatie.

Ik presenteer tafels vergezeld van een verzameling van door mens gemaakte objecten. Vazen, spiegels, wijnglazen, sigaretten en natuurlijk asbakken. Alledaagse items die we ons niet kunnen voorstellen om zonder te leven. En omgekeerd, zonder dat we ze zouden gebruiken, zouden deze “gereedschappen” neerkomen op zinloze materialen. Die asbak zou vreemd genoeg niet op zijn plaats zijn als hij werd vergeten in een grasveld, om vervolgens te worden verpletterd door kuddes wilde bizons of geërodeerd door rivieren, volkomen nutteloos, omringd door het onkruid dat met elkaar verstrengeld groeit. Die asbak, liggend op deze roterende bewegende machine die we aarde noemden.

Ons bestaan ​​is verweven met verhalen en overtuigingen. Een goed diner is pas compleet als het wordt geserveerd op porseleinen borden, gegeten met fijn bestek. Een kaars moet branden. Tulpen horen in een vaas te staan. Ze zijn niet per se nodig, maar die accessoires vertellen een verhaal, net als het stel dat aan die tafel zit. Wat ik graag schilder, is het verhaal dat aan die tafel wordt verteld en de dans tussen de objecten en de personen die ze gebruiken. De objecten bewegen binnen het schilderij, een ritme dat wordt gegraveerd door de verschillende verflagen, verschillende kleuren op elkaar en lijnen geweven van de eerste tot de laatste.