Renée Verberne

Vreemde

De wereld om me heen vervult me met gevoelens van onbehagen en van vervreemding. Ik voel me er niet thuis en verlang naar elders; ik verlang ernaar ergens thuis te komen. In mijn werk speelt dit verlangen een belangrijke rol. Het is een onvervulbaar verlangen, aangezien ik me ervan bewust ben dat de mens van nature een vreemde is in deze wereld. Het is een tragische paradox: de oorsprong van de mens ligt in zijn ‘vreemd zijn’. Ik zal daardoor altijd blijven verlangen naar een onbereikbare thuisbasis, die ik me verbeeld als een soort mythische wildernis.

Ik ga graag op pad, op zoek naar oerplekken en verlaten oorden, verscholen van ons hedendaagse blikveld en onzichtbaar op Google Maps, om te proberen die wildernis uit mijn verbeelding te beleven. Ik herken mezelf in de verloren tussenruimtes die ik aantref: het lijkt alsof ik er een glimp opvang van die wildernis, alsof ik er, al is het vluchtig, mijn oorsprong vind. Het lijkt alsof mijn binnenruimte erin weerspiegeld wordt. Ik onderga er gemengde gevoelens: van één zijn en tegelijkertijd ook vreemde zijn; aanwezig zijn in het nu, maar ook falen hierin en de eeuwige tijdruimte voelen drukken.

Hoe je de begrippen mens en natuur ook definieert, we zullen als mens moeten zien te leven
met ons machtige vermogen in te kunnen zien hoe nietig we zijn en met de kennis dat ons kenvermogen grenzen kent. Het is in de natuur dat we een reflectie zien van onze eigen grootsheid en nietigheid, waar we ons zowel thuis als vreemdeling voelen. We vinden er troost, maar ook het besef dat we er waarschijnlijk altijd troost zullen blijven zoeken voor onze menselijke conditie. Met dat besef moet ik zien te leven. Expedities ondernemen, zoekend naar deze wildernis, verzacht het leed.

De troostende werking van de natuur komt voort uit het feit dat we onszelf erin herkennen, maar middels deze weerkaatsing zien we onvermijdelijk ook dat we niet één zijn. Zoveel als de natuur ons troost, confronteert ze ons ook met ons niet-samenvallen. Het opzoeken van de natuur impliceert reeds een scheiding; er is immers een beweging gaande vanuit de mens naar de natuur. We vallen misschien pas samen zodra we ophouden ons te verhouden tot de natuur; maar ophouden ons te verhouden tot de natuur, betekent ophouden mens te zijn.

Cookievoorkeuren
Wij, en derde partijen, maken op onze website gebruik van cookies. Wij gebruiken cookies voor het bijhouden van statistieken, om jouw voorkeuren op te slaan, maar ook voor marketingdoeleinden (bijvoorbeeld het afstemmen van advertenties). Door op ‘Accepteren’ te klikken, ga je akkoord met het gebruik van alle cookies zoals omschreven in ons cookiebeleid. Lees cookiebeleid.