Wim Claessen

Wie op het eerste gezicht kijkt naar het werk van Wim Claessen, ziet landschappen die een eigen sfeer kennen en die bijna ongekend zijn door het bijzondere licht- en kleurgebruik. De werken kunnen daardoor bevreemdend aandoen, maar ook zit die bevreemding in de verstildheid van het geheel. Het heeft iets mystieks dat zich niet makkelijk laat benoemen.
Op het oog afstandelijke werken waar toch de emotie van de kunstenaar in terug te vinden is. Enerzijds door de zeer afgewogen schildertechniek, anderzijds door het feit dat hij dicht bij zich zelf blijft. Dicht bij zijn contemplatieve geest en dicht bij het weglaten van wat niet nodig is.
Dingen die niet nodig zijn om gezegd te worden laat hij achterwege in de verschillende elementen van zijn werk Hij is zowel beeldend als sprekend geen “zwijgzaam” mens. In zijn werk zijn alleen wezenlijke elementen aanwezig. Ze zijn er omdat de compositie dat vraagt. Een directe balans is merkbaar in de schilderijen een subtiel evenwicht dat verder gaat dan de beeldelementen, n.l. het kleurgebruik en het licht.
Er is sprake van harmonie die op haar beurt, hoe vreemd het ook mag klinken, weer op een harmonische wijze verstoord wordt. Daardoor krijgt het werk een gelaagdheid die zeer eigen is voor de schilderijen en de werken op papier van Wim Claessen. Hij wil bereiken dat het werk de emotie van de beschouwer raakt. Niet hard en confronterend, maar subtiel en net zover als de beschouwer dat toe laat. Daardoor krijgt het werk een universele gelaagdheid die bekoort maar ook aanzet tot nadere beschouwing en stimuleert om de fantasie zijn gang te laten gaan.
Het universele zit in het feit dat iedereen die geconfronteerd wordt met het werk er iets in herkent dat van hem zelf is, alsof je eigen herinneringen besloten liggen in het werk. Dit heeft misschien te maken met het feit dat bestaande beelden en foto’s als basis gebruikt worden. Elementen uit de beeldcultuur die wij om ons heen hebben. Beelden die hij niet gebruikt om ze zomaar over te schilderen, maar juist om er een motief of meerdere elementen uit te nemen en daar iets nieuws mee te componeren en er een eigen beeldelement van te maken. Daarbij niet gebruikmakend van de klassieke regel om iets weer te geven. Zo is er schaduw in het werk te vinden zonder dat er een lichtbron waar te nemen is.
Dit helpt mee om in onze perceptie een zweem van transparant bijna melkachtig licht te verkrijgen. Dit element versterkt samen met de verstilling de tijdloosheid in het werk. Het lijken bevroren werelden waarin geen geluid valt waar te nemen en ze bijna bevroren lijken te zijn in de tijd. Waar alles zorgvuldig gecomponeerd is en niets aan het toeval overgelaten is. Waarmee hij bereikt wat hij wil, n.l. dat de beschouwer niet kijkt, maar ziet. En dat is misschien de mystiek in het werk van Wim Claessen.
tekst: Peter Fransman

Wim Claessen is een vaste kunstenaar van Galerie Wilms, voor meer info neem contact met ons op of bezoek de website van Galerie Wilms.